Notas acerca de la transparencia y la pornografía [Wikileaks, anonymous y cámaras de video]

Rosendo González

Wikileaks saltó a la fama ya hace aproximadamente un año. En Octubre de 2010 publicó registros de la guerra de Irak para unos meses más tarde (Noviembre) filtrar lo que fue conocido como cablegate, un conjunto de documentos relacionados con los asuntos exteriores del gobierno de EEUU.

Wikileaks era una organización que se ofrecía a recibir filtraciones que desvelasen comportamientos no éticos por parte de gobiernos, con énfasis en los países que considera tienen regímenes totalitarios, pero también de religiones y compañías de todo el mundo. El objetivo que buscaba era la transparencia absoluta. Nadie, ni ningún gobierno, podría a partir de ese momento vivir tranquilo mientras ocultaba información acerca de sus actividades.

La historia de wikileaks se hizo rapidamente conocida. Y uno de los cofundadores y editores del sitio web, Julian Assange, se volvió rapidamente famoso, siendo amenazado con la carcel por asuntos no relacionados con wikileaks. Pronto las actividades de esta organización se vincularian a las de otra organización que ya tenía algo de fama en los ambientes digitales. Estoy hablando de Anonymous. Anonymous era un conjunto heterogeneo de Hackers y activistas que ya tenía presencia en las redes desde hace unos años. Su primera campaña famosa fue contra la iglesia de la cienciología. Al igual que wikileaks, Anonymous estaba dispuesta a acabar con toda falsa consciencia, con todo ocultamiento de aquello que realmente consideraba que estaba pasando. Tienen un ideal: buscan la liebrtad de la información. Pero frente a la estrategia de Wikileaks que se basaba en la desocultación de documentos privados que intentaba revelar esta realidad, Anonymous apostaba más bien por tácticas ofensivas.

Las conclusiones filosóficas de ambas organizaciones eran claras y compartidas y así saltaron a los medios de comunicación. Para wikileaks y anonymous la información debía ser libre y transparente. Ninguna entidad privada o gubernamental podía, de ahora en adelante, mantener sus datos en privado. Todo dato privado debía ser publicitado, solo así podiamos controlar a los que actualmente gobiernan el mundo. Esto, a su vez, tenía correspondiencia con las políticas respecto a la privacidad que muchas otras empresas digitales estaban llevando a cabo y que denotan una problemática común en nuestro mundo contemporaneo (ver nota). Por ejemplo, podríamos referirnos al caso facebook. Bajo este punto de vista facebook representa un modelo que promueve la publicitación de la vida privada. En facebook se relata la vida diaría de cada persona. Hasta tal punto que (radicalizando la propuesta, punto de vista que no comaprte el autor) tu eres lo que reflejas de tí en facebook. De hecho, la respuesta que los políticos dieron a los ataques guardaba relación con el mantenimiento de su privacidad y apelaba al derecho a la vida privada del resto de la sociedad y los individuos que lo componen. Según estos políticos si se atacaba la intimidad de las agencias gubernamentales y de ciertas empresas privadas tambien se atacaba la intimidad -por extensión- de todos los individuos. El debate en ese momento podía resumirse en dos posturas: 1) Aquellos adeptos de Anonymous, las redes sociales, wikileaks, etc.  que abogaban porque toda información privada (especialmente aquella relacionada con los organismos gubernamentales y las empresas privadas) debía ser publica. Esto es, en la postura radicalizada, total y absoluta transparencia del ser humano y del mundo. 2) Aquellos que defendían la privacidad de estos organismos apoyandose en propiedad privada del individuo sobre sus propios datos privados.

Bien, ahora tenemos una respuesta clara a este debate. Una respuesta que nos ha venido fundamentalmente de lo sucedido a lo largo del cerca de un mes que llevamos con la #spanishrevolution y el #15m. Intentaron acusarnos de violentos, intentaron acusarnos de poco transparentes pero nosotros nos expresamos con pacifismo y total transparencia. Por cada porrazo que daban nosotros teniamos una cámara grabando. Por cada manifestante violento mostrabamos que era un policia que pretendía reventar el #15m. Por cada portada de medio de comunicación manipulado revelabamos el truco inmediatamente. Somos totalmente transparentes, dejamos correr la información a todas partes, no tenemos nada que ocultar porque tenemos la razón. Que se preparen los políticos, esto es el fin de su corrupción. La opción (1) ha ganado. Todo el mundo a las camaras. SIGAN MINTIENDO, YA ES IRRELEVANTE…

———-

N. da Universidade Invisíbel. Este texto se enmarca dentro de un debate que el autor ya trató anteriormente: la cuestión acerca de la pornografía. Para profundizar: MODERNIDAD PORNO. Tres relatos acerca de la relación saber-poder-imagen.

3 opinións sobre “Notas acerca de la transparencia y la pornografía [Wikileaks, anonymous y cámaras de video]

  1. si….. a min gústame relacionar isto de anonymous precisamente coa visión que deu Antón no primeiro artigo do blog: un cambio de paradigma na política e os seus mecanismos de representación que se anulan. Se a política preclásica estaba marcada pola avocación (do pobo ás leis inexorábeis divinas, etc), a política clásica pola convocación (do pobo na praza e as eleccións para escoller aos seus representantes) neste terceiro momento, xorde a invocación/evocación segundo a cal, a VOZ popular proxecta fóra de si, como en éx-tase os seus desexos e capacidade desexante/creativa. É un modo de convocar o inconvocábel; de invocar: case como nun “exercicio de maxia” se invocan os espíritos. O pobo ten que ser así chamado: a comunidade que vén, a comunidade sen comunidade, comunidade bastarde, sen pais nin filiación, porque xorde sen causa xenética, antes ben, por case-causa, é virtual.

    Mais que sexa virtual non implica que non sexa REAL; senón que precisamente hai un circuito (REAL/VIRTUAL) que aquí acontece. Os medios de comunicación, a TV, o audiovisual non ofrece unha actualidade, antes ben, danos unha potencia, unha virtualidade. Contra uns medios de comunicación que amosan todo, precisamos unha confabulación da imaxe, que ensine tanto como agoche; porque toda imaxe conleva un FÓRA DE CAMPO, unha invisibilidade, que acompaña a visibilidade. Todo amosar, por ser selectivo, implica un non-visto, e polo tanto unha potencia posíbel do acontecer.

Deixa unha resposta a txitodopinto Cancelar a resposta

Blog en WordPress.com.